Bij ons in de Jordaan...

Vandaag heb ik een lekker druk Amsterdams dagje achter de rug. Ondertussen heb ik de PC van vriendin Jelly even overgenomen om mijn logje voor vandaag uit te werken. Want vanavond vieren wij de verjaardag van Jelly. Jelly woont in Beverwijk en aangezien Amsterdam mooi op de route ligt konden wij meteen even mijn oma met een bezoekje verblijden en daarna Frank oppikken die met ons mee zou rijden naar Jelly. Maar ik had ook nog een ander uitje in gedachten want al enkele weken wil ik eens naar de Noordermarkt die zich rond de Noorderkerk bevindt. Deze markt is gespecialiseerd in biologische producten, dus kaas, brood, groente en fruit, kruiden etc. Dat leek Frank ook wel wat dus hadden wij afgesproken dat wij hem om 12 uur zouden komen halen.

Maar eerst dus naar mijn oma in die in verzorgingshuis woont. Wij zijn er op de bonnefooi naar toe gegaan. Mijn oma is 83 jaar en nog goed van geest. Wij nemen de lift naar de derde verdiepingen en bellen bij haar aan... Niemand thuis. Nee he. We druipen dus maar weer af richting lift. Maar als wij net in de lift staan hoor ik het bekende Jordanese stemgeluid van mijn oma. Jawel, mijn oma is opgegroeid in de Jordaan en dat is nog duidelijk te horen. Wij stappen dus de lift weer uit en tegelijker tijd stapt mijn oma uit de andere lift. Ze kijkt ons aan, maar het dringt in de eerste seconden niet door dat wij voor haar staan. Dan valt het kwartje. Oh jongens, wat vindt ik dat leuk... Kom snel binnen. Oma is altijd blij als haar kleinzoons komen. Ik heb gelukkig een oma die probeert mee te gaan met haar tijd. Ze had er dan ook helemaal geen problemen nrr toen ik voor mijn homoseksualiteit uitkwam en met Wim aankwam. Met veel liefde werd ook hij door haar geaccepteerd als volledige kleinzoon. Wel kon ik door de grond zakken toen ik voor het eerst met Wim bij haar op visite kwam en ze op serieuze toon vroeg: En wie is nu het vrouwtje? Oh, volgens mij is Jef dat wel! (Reactie Jef: Niet waar). Maar ach, nu kan ik daar wel om lachen. Oma was dus volledig in haar nopjes dat we er waren, dus ben ik even langs de bakker gegaan om gebak te halen. Hoewel ze normaliter amper wat eet, ging het gebak er in als koek.

Met een kleine vertraging van 15 minuten kwamen we bij Frank aan. We pikte hem op en zette de auto net buiten de betaalzone neer. Ik heb geen zin om zo’n 2 euro per uur te gaan betalen om te parkeren aan de rand van de stad. Dus de auto verder geparkeerd waar het nog gratis is en naar de tramhalte gelopen. Natuurlijk ging de tram net voor onze neus weg. Plotseling valt onze oog op een zenuwachtig ogend mannetje dat bij de halte staat. Dik in de 40, kalend, spitse neus en een bril die in de jaren zestig niet had misstaan. Plotseling begint hij te rennen. Hij rent hard aan ons voorbij. Wat doet die vent? De tram is nog in geen velden of wegen te bekennen. Maar vanuit de tegenovergestelde richting komt er een andere tram aan. De kale man haalt zijn foto toestel te voorschijn en begint als een gek foto’s te maken van de aanstormende tram. Wanneer de tram op de halte tegenover ons is gearriveerd wordt het voertuig vanuit alle kant driftig gefotografeerd. En dan zet de tram zich langzaam in beweging, de man schrikt en rent naar voren, terwijl hij aan ons voorbij schiet voel ik een windvlaag langs me heen gaan. Goedkope aftershave denk ik. Past bij de man. Hij heeft er duidelijk de pee in dat hij niet meer foto’s kan maken. Gelukkig hoef ik niet meer aan hem te denken want onze tram komt eraan, die net zoals altijd weer overvol is.

Vanuit de verte doemt de Noordermarkt op, eindelijk. Ik heb mij al helemaal ingesteld op heerlijk geurend brood, fruit etc. Maar wat een domper, ik loop door de eerste rij kraampjes maar het enige wat ik tegenkom zijn oude kleding, tweedehands cd’s en antiek. Ja, Wim is danig in zijn nopjes, die houdt wel van antiek en neust tussen al die spullen. Maar ik ben zwaar teleurgesteld. Met pijn in mijn rug van de lange tippel van de Dam naar de Jordaan en teleurgesteld plof ik op een bankje naar een mevrouw met hoofddoekje en kind. Ik kijk uit op een speelterrein en zie hoe een aantal kinderen aan het spelen zijn bij een klimrek met glijbaan. Mijn ogen glijden af naar die kinderen die nog heerlijk onbedorven met elkaar spelen. Het weer is prachtig en het is een mooi plaatje. Dan komt er een klein kind aangerend dat mee wil spelen. Nou ja spelen, het kleine blonde meisje van 4 jaar terroriseert de hele boel. Hard gillend en met wilde blik in de ogen rent het kind achter twee andere meisjes aan die zeker een paar jaar ouder zijn. Ze schrikken van dit jonge wilde wief en eentje vlucht in de touwen maar het doldrieste kind laat zich niet afschepen en wild schreeuwend pakt ze het vluchtend meisje bij de broek die al snel op de enkels hangt. De moeder van het rare kind zit erbij en kijkt erna.

Ondertussen lopen we verder over de markt. Gelukkig heb ik mij vergist want in het deel waar ik nu loop staan wel de kaas, groente en brood-tentjes en al snel struin ik van het ene kraampje naar het andere. Ik zie zoveel lekkere dingen. Al snel heb ik een pond biologische kersen, verse melk uit de boerderij, linde-honing en kiwi-jam in mijn tas. Maar we moeten ook nog even op zoek naar een cadeautje voor Jelly. Op de eeuwenoude vraag “Wat wil je voor je verjaardag?” antwoordt ze met het sluwe “Iets dat kenmerkend is voor onze vriendschap”. Ja hallo, lekker vaag. Wat moet je daar nu mee? Jelly’s relatie is nog niet zo lang geleden verbroken en sinds die tijd heeft ze zich verdiept in het esoterische en daarvan is op deze markt genoeg te vinden. Frank koopt heerlijke wierrook met een mooie houder erbij en ons oog valt op een geurkegel van Belgisch aardewerk. Aan de onderkant kan men daar esoterische olie indoen dat zich verspreidt via het aardewerk. En terwijl ik hier in de werkkamer van Jelly mijn log voor vandaag upload, vindt er boven een ware geurexoplosie van wierrook en sinasappel-olie plaats.