De lijkzang van weleer

Vandaag hadden wij dus een begrafenis. Zaterdag hebben we de rouwkaart ontvangen en daarin stond het hele programma. De kerkdienst zou om 9.45 beginnen en daarna zouden we in stoet eerst langs het huis en daarna naar de begraafplaats rijden. De kerkdienst was zeer persoonlijk en ook erg emotioneel. Het doet je pijn om je vrienden te zien huilen. Maar gelukkig wisten ze goed met alles om te gaan en zowel de kinderen als de kleinkinderen hebben op passende en persoonlijke wijze afscheid kunnen nemen. Er was slechts een puntje waaraan ik mij gestoord heb, de voorganger vond het nodig om de Christelijke toewijding van de overledene te “misbruiken” om zieltjes te winnen voor zijn eigen kerk en om mensen uit te nodigen voor hun gastendienst. Ik krijg van dat soort zaken altijd een bittere nasmaak in mijn mond.

Daarna was het tijd om naar de begraafplaats te rijden, dit gebeurde via een omweg om langs de woning van de overledene te gaan. Terwijl we in de rouwstoet de lijkwagen volgen viel mij op dat er tegenwoordig geen eerbied meer is voor de doden. Vroeger behoorde een rouwstoet net zoals een kudde militaire tot een colonne en behoorde voorrang te krijgen op de weg. Maar in het normloze tijdperk waarin wij nu leven mogen rouwstoeten nu gewoon ingehaald en doorbroken worden, ze hebben zelfs geen voorrang meer. Dit is iets wat mij steekt. Ik kan nog wel herinneren dat men vroeger stil stond als er een rouwstoet voorbij kwam, mannen hun hoed afnamen, auto’s stopte etc. En nu? Slechts een enkele automobilist geeft een rouwstout nog voorrang maar het liefst scheuren we ze met 180 km/uur voorbij en als het nog even kan proppen wij de auto tussen de lijkwagen en de eerste rouwauto. Ja mijnheer Balkende, u zeurt alsmaar over de verlepte normen en waarden maar zorg eerst maar dat u zelf weer een aantal normen en waarden herstelt.

De ten aardestelling was zeer emotioneel: vrouw, kinderen en kleinkinderen namen afscheid met elk een witte roos. Het definitieve afscheid is het zwaarste. Je staat op een afstand en ziet je vrienden verdriet hebben, het liefste zou je op ze af willen rennen en knuffelen, troosten en dicht tegen je aan houden. Maar de familie troost elkaar en jij kan alleen toekijken met een brok in de keel. Tijdens de condoleance kan je er eindelijk voor ze zijn. Het is zo dubbel als ze zo blij zijn dat je er voor hen bent. Blij en toch zo verdrietig. Dit zijn van die dagen dat je er even doorheen moet bijten.

De laatste wagen - Mathilde Santing

In de laatste wagen
Da's de tiende wagen
Of de twaalfde wagen
Hoe dan ook, de laatste
In de laatste wagen
Wordt geen traan gelaten
Om de voorste wagen
Da's de grootste wagen
Da's de langste wagen
De bekranste wagen
Die ze zwaar beklagen
In de tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen

In de laatste wagen
Wordt geen zwart gedragen
Hoor je lustig praten
Zelfs gelach naarmate
Er steeds stiller straten
Worden ingeslagen
Door de eerste wagen
De verkeerdste wagen
Da's de zwartste wagen
De benardste wagen
Diep betreurd bij vlagen
Door de tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen

In de laatste wagen
Wordt geen kruis geslagen
Hoor je harde vragen
Over doen en laten
In de levensdagen
Van de arme brave
Die daar wordt begraven
In de omfloerste wagen
De beroerdste wagen
Die wordt uitgedragen
Door de zwaargeslagen
Lange tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen

In de laatste wagen
Zitten jonge blagen
Zonder veel genade
Als de kronkelmaden
Die straks zullen knagen
Aan de uitgedragen
Dode en zijn daden
In de eerste wagen
Da's de kilste wagen
Da's de stilste wagen
Maar er komen dagen

Maar er komen dagen
Dat de kwade blagen
In de laatste wagen
Da's de kaalste wagen
Worden uitgedragen
In de voorste wagen
De ongestoordste wagen

Da's de meest blije wagen
De enig vrije wagen
De see you later wagen
De ik weet nu beter wagen