Palinkje happen?

Vandaag was eindelijk de dag dat onze nieuwe koelkast binnen zou komen. In eerste instantie zou Paula hier de wacht houden omdat zij vakantie heeft en Wim en ik moesten werken. Maar om eerlijk te zijn is het vrij rustig op het werk, een vrije dag lonkte wel dus gisteren een vrije dag aangevraagd. Wim was ook op hetzelfde idee gekomen dus stonden wij hier vandaag met drie man sterk de koelkastbezorgers op te vangen. Paula was amper binnen of de bezorgers stonden al voor de deur. Paula zag ze en rende naar binnen “Pak je fototoestel, je fototoestel” siste ze mij toe. Een van de bezorgers van het mannelijk geslacht bleek zeer in de smaak te vallen. En inderdaad, het was een erg lekker ding, niks mis mee. Paula trotseerde de harde wind en spatregen en stond buiten om maar een glimp van de knappe bezorger op te vangen. De andere, wat oudere en kalende, bezorger keurde ze geen blik waardig. Het waren trouwens heel aardige mannen en ze zette de nieuwe koelkast netjes op zijn plaats. “De stekker mag er pas over 24 uur in” werd mij verteld. Jakkes, dat was nog een vieze tegenvaller. Moeten we nog een dag wachten voor we heerlijk gekoeld drinken krijgen.

Omdat de koelkast al zo vroeg bezorgd was, was er dus nog ruimte over om wat leuks te gaan doen. Medemblik, Enkhuizen, Amsterdam, Zwolle waren opties maar de keuze viel uiteindelijk op het oude vissersstadje Harderwijk. Veel mensen kennen deze stad alleen van het Dolfinarium maar het heeft ook een heel mooi en vooral oud centrum. Het waaide nog wel een beetje maar de regen was verdwenen en had plaats gemaakt voor een helder blauwe lucht met een verwarmend zonnetje. Heerlijk weer. Na een paar winkeltjes (en de nodige antiekzaken voor Wim) kwamen we uiteindelijk aan bij de Grote Kerk van Harderwijk die open was voor bezichtiging. Wij vinden het heerlijk om door zo’n oude kerk te lopen en ook deze kerk was meer dan de moeite waard. Op een gegeven moment zaten Paula en ik op een bankje te kijken naar de prachtige 16de eeuwse tekeningen boven in de gewelven. “Zo krijgen jullie kramp, ik heb nog wel een paar spiegels liggen”. Voor ons stond een oude man met een vriendelijk en zacht gezicht, waarschijnlijk de koster van de kerk. Paula en ik bedankte voor de eer en Paula zei dat ze de tekeningen liever live wilde zien. De koster kwam gezellig bij ons zitten en we raakten aan de praat. Hij vertelde over de prachtige tekeningen en de geschiedenis van de kerk. Ondertussen kwamen er een paar mensen bij ons staan die de verhalen ook heel interessant vonden. Helaas konden we niet zo heel lang blijven want onze parkeerkaart liep af. Op de terugweg naar de auto hebben we nog een heerlijk Italiaans ijsje gegeten. Maar Paula wou ook nog een visje happen nu we toch in Harderwijk waren. Het werd een broodje paling voor Wim en Paula en ik nam een zure bom (Nee, ik ben niet zwanger.) Al met al was het weer een heerlijk en onverwachts dagje uit. Dit zijn van die uitjes die het leven het moeite waard maken. Zometeen begin ik aan het avondeten: Spareribs met ijsberg-salade en gebakken krieltjes. Wat kan een mens toch genieten van de kleine dingen van het leven…