En de donder rolt...
Met een flits en veel lawaai brak vanmorgen de hemel op. Ik zat meteen rechtop in bed en keek naar een grauw-gele lucht die dikke regendruppels uitspuwde. Met een sprong stond ik naast mijn bed, met een vlugge maar voorzichtige beweging deed ik het raam dicht dat wijd open stond. Nee, ik ben niet bang voor onweer, ik ben alleen heel voorzichtig!!
Volgens mij neem je als kind de angsten over van je ouders. Mijn moeder was panisch voor wespen. Als ze er een zag begon ze als een wilde om zich heen te slaan en als een olifant in een porseleinkast begon ze te rennen, het maakte niet uit waar ze zich bevond en in welk gezelschap ze was. Mijn vader had weer een andere angst, juist!! Onweer. Als kind heeft hij een paar keer dichtbij de bliksem in zien slaan en dat heeft een behoorlijke indruk op hem gemaakt. Maar door de jaren heen hoor je zelf ook de horror-verhalen van ingeslagen bliksem. Zo is daar het verhaal van de ex-voetballer Jan Jongbloed, die in Amsterdam-West na zijn voetbalcarrière een sigarenwinkeltje bij ons in de buurt begon. Zijn zoon Erik werd op 22 september 1984 tijdens een voetbalwedstrijd dodelijk door de bliksem getroffen. Mijn oma kwam in mijn jeugd met een ander verhaal. Bij haar in de buurt was een vrouw door de bliksem getroffen. Het ging om een schoolmoeder. Het schoolklasje en de begeleiders waren naar het Vliegenbos in Amsterdam-Noord geweest, toen het begon te onweren besloten ze terug naar school te gaan. Op het moment dat de vrouw het ijzeren schoolhek opende, sloeg de bliksem in het hek. De vrouw was op slag dood. En een paar weken geleden is 3 huizen naast mijn broer ’s nachts de bliksem ingeslagen. Een dikke vuurbal ging door de zolder waar een kind lag te slapen. Het ventje durft nu niet meer de zolder op. Vind u het vreemd dat ik met zulke verhalen voorzichtig ben?
Als het onweert krijg je mij echt met geen stok de straat op. Bliksem slaat altijd in het hoogste punt, ik ben 195cm hoor!!! Ik kan natuurlijk op mijn hurken door de straten lopen, maar sta ook weer niet graag voor schut. Dus blijf ik met onweer thuis, de ramen en deuren gaan dicht en bij heftig onweer gaat ook de kabel van UPC eruit. Slechts een keer heb ik een uitzondering gemaakt. Ik werkte redelijk in de buurt van mijn huis en was contactpersoon voor de alarmcentrale en mocht bij alarm met de sleutel naar het bedrijf komen. Het was die nacht echt noodweer. Stortregens en heftig onweer. En ja hoor, midden in de nacht gaat de telefoon. Een alarmmelding bij het bedrijf. Tja, dan moet je wel. Ik kan je wel vertellen, ik heb peentjes gezweet en 10 kleuren stront gepoept van angst. Het is een wandeling van 10 minuten en ik heb echt langs de kant van de huizen gelopen en ben kletsnat maar zonder zwart knapperig korstje aangekomen. En ja hoor, die nonchalante collega had voor de zoveelste keer zijn raam weer opengelaten. Op dat moment kon ik die vent wel wurgen. Op de terugweg heb ik mooi een taxi genomen want ik ging echt niet weer teruglopen met al dat natuurgeweld.
Vanmorgen was ik dus een half uur te laat op mijn werk, want ik heb mooi gewacht tot het onweer was afgelopen. Bang niet, wel voorzichtig.