Misschien toch terug

Vreemd he, als iets populair wordt dan moet je er voor betalen. Zo ook bij web-log, daar moet je nu voor gaan betalen. Misschien dus toch maar terugkeren op het oude honk?

Ik ben het zat.

Jongens (en meisjes natuurlijk, ik ben het helemaal zat. De laatste tijd zijn er zoveel storingen op blogspot en Haloscan dat mijn logjes vaker niet dan wel werkt. Ik heb dan ook besloten om per direct over te stappen op web-log. Vanaf heden kan je mij vinden op http://jefland.web-log.nl

Mocht je mij gelinkt hebben op de pagina, wil je dan de link even aanpassen. Ik hoop jullie allemaal weer te zien op mijn nieuwe plekkie op het net.

Music in the air

Hehe, de klus is eindelijk af. Eindelijk heb ik mijn hele muziek-collectie doorgewerkt. Alle 30410 verschillende nummers zijn omgezet naar MP3, dubbele titels verwijderd en beoordeeld van 1 ster tot 5 sterren in het programma iTunes. Ik ben er een paar maanden mee bezig geweest, maar nu is het dan eindelijk klaar en net op tijd.

iTunes is een zeer uitgebreid programma om je muziek te beluisteren maar het kan nog veel meer. Hiervoor gebruikte ik altijd WinAmp maar dat voldoet niet meer. iTunes heeft namelijk een SmartPlaylist, hier kan je bijvoorbeeld opgeven dat je alleen goede nummers van 1970 – 1980 wil beluisteren. Of alleen rocknummers die je nog nooit beluistert hebt. De keuze is zeer uitgebreid. Bovendien kan het programma’s ook direct MP3-cd’s branden. Ik geef gewoon op dat ik alleen liedjes wil opnemen die ik 4 sterren of hoger heb gegeven en het programma brandt ze uiteindelijk op CD. Kan het nog makkelijker?

De CD’s zijn dus ruim voor onze reis naar Eurodisney klaar. Ik weet alleen niet of mijn muziekkeuze gewaardeerd wordt. Tussen mijn favoriete nummers zitten behalve mooie of goede nummers ook een aantal liedjes waaraan ik herinneringen heb. Nummers die bepaalde beelden of gevoelens oproepen maar waar anderen niks aan vinden.

Wil je voorbeelden?
Er zitten een paar televisie-tunes tussen zoals Ti-ta tovenaar, Barbapapa, Pipi Langkous, Q & Q. Maar ook liedjes uit Hamelen en Ja Zuster, Nee Zusters.
Liedjes die ik vroeger bij mijn oma’s kreeg te horen zoals Janus, Pak Me Nog Een Keer van Ria Valk of Het Soldaatje van Zangeres Zonder Naam. En natuurlijk muziek van Luv’, Celine Dion en Sarah Brightman.

Maar er zit ook een speciaal nummer tussen. Een liedje dat Paula voor Wim heeft gezongen, het is een heel mooi nummer geworden dat een vriend van Paula heeft gecomponeerd en Paula dus heeft ingezongen. Het nummer heet “Hugo” en dat is de bijnaam van Wim. Wie hem wil horen kan hem hier downloaden, let wel op! Het staat in MP3-formaat en is ongeveer 3 – 4 Mb groot.

Het gaat dus een lekker ritje worden naar Parijs en Wim, Paula en Gerard raad ik aan om oordopjes mee te nemen. Want ik ga heel hard meezingen!!!

De Pijp

Het leven van een roker is er de laatste jaren niet makkelijker op geworden. Betaal je je letterlijk blauw, aan al die tabaksaccijnzen wordt je nog gestraft ook. Allereerst moet ik vermelden dat ik blij ben dat ik nooit een sigaret heb aangeraakt, laat staan gerookt. Ook roken de meeste mensen in mijn omgeving niet meer. En ik geef ze geen ongelijk. Roken is niet alleen slecht voor de gezondheid maar de laatste jaren wordt je als roker behandelt als een paria.

Sinds enige tijd mag er op de werkplek en in openbare ruimtes niet meer gerookt worden. En helemaal treurig ben ik daar niet op. Bij mijn vorige werkgever zat ik op een kamer met twee kettingrokers. De blauwe rookslierten vormde vreemde figuren in de lucht en de dampende walm ontnam je de adem. Het grappige was dat ons bedrijf ook luchtreinigers leverde, er stonden twee op onze kamer maar bleken weinig effect te hebben. Of die dingen werkte voor geen meter of de hoeveelheid luchtverontreiniging oversteeg de capaciteit van die apparaten.

De werkruimtes hier zijn heerlijk rookvrij en men kan met een diepe inademing heerlijke frisse lucht inademen. De verstokte rokers hebben echter een probleem. Ze zijn verstoten, als ware paria’s staan ze nu samengedrukt in een soort van bushokje met een reusachtige afzuigkap boven hun hoofd. Ja, je staat daar goed voor aap. Vroeger hadden deze paria’s een eigen rookruimte. Een waar rokershok, waar je als niet-roker wel nieuwsgierig naar was wat daar achter de gesloten deuren allemaal plaatsvond maar niet naar binnen durfde om bang te zijn dat je van de nicotineaanslag aan de muren vast bleef plakken. Die privacy hebben ze nu niet meer en ze staan daar nu te koop in hun glazen rokershuisje, terwijl de niet-rokers die langslopen naar hen kijken en gniffelen met in blik in de ogen van “ach, die zielige stumpers”.
Maar in principe hebben onze werknemers nog mazzel. Bij andere bedrijven in deze kantoorpanden worden de rokers buiten de deur gezet als ze aan hun verslaving toe willen geven. Door weer en wind zie je die zielepootjes staan. Rillend in hun driedelig pak of kokerrokje. Met z’n allen onder het afdakje terwijl je door de stromende regen een blauwe rookpluim de lucht in ziet gaan.

Maar ook buiten kantooruren hebben rokers het niet makkelijk hoor. Want even een pafje roken en vervolgens je brandende peuk op het spoor gooien of even lekker kapot trappen op het perron zit er ook niet meer in. Nee, ze staan nu voor paal bij de rookzuilen. Als kudde vee zijn ze samengedreven om toe te geven aan hun behoefte. Als deze mensen, zenuwachtig tikkend en kauwgomkauwend hun eindbestemming hebben bereikt is het eerst wat ze doen als het station verlaten… Jawel, een dikke peuk opsteken. Sommige houden het niet vol en spelen zenuwachtig met een sigaret al in de trein en de treintoiletten zijn de laatste tijd ook wel heel veel bezet... Ja, als roker heb je het niet makkelijk!

Er is maar een iemand voor wie ik geen medelijden heb en dat is De Pijp. Elke middag als ik naar het station loop ruik ik hem al. De vieze weeïge lucht komt je al tegemoet. Die smerige pijper houdt geen rekening met rookverboden en stoomt rustig verder. Ik heb liever 10 sigaretten rokers, desnoods een paar sigarenpaffers op een rijtje dan 1x zo’n vieze pijp-roker. Zou die man nu niet doorhebben hoe hij de lucht vergiftigt met zijn vieze stank die heel ver wegdraagt? In het station rookt hij gewoon door maar loopt gelukkig wel door naar de rookzuil, maar die lucht….. Alleen al erover denken doet mij bijna kotsen. De volgende keer eet ik mij gewoon helemaal vol met bruine bonen, uien en eieren, ga naast hem staan en zal hem eens goed vergassen met mijn heerlijke darmgassen en ik kan je wel vertellen…. Dat ruikt niet naar viooltjes!!! Zullen we eens zien hoe hij erop reageert. Dan moet ik wel oppassen met zijn pijp want er is dan wel gevaar voor gas-ontploffingen.

Een verloren dag

Vandaag was weer een van die dagen. Die dagen die niks bijzonders brengt. Geen leuke dingen meegemaakt, saai op het werk, rustig in de trein. Niet een dag om over naar huis te schrijven, laat staan om op een web-log te vermelden.

Vanmorgen heb ik eerst de rest van de foto’s van gisteren ingeladen want halverwege het inladen gisteren waren de hard werkende batterijtjes uitgeput en moesten even nieuwe energie opdoen. Dus wat vroeger opgestaan vanmorgen om de rest in te laden en natuurlijk te bekijken. Maar liefst 275 foto’s hebben we gisteren geschoten… En er zaten prachtige shots tussen.

Op het werk was het rennen of stilstaan, maar gelukkig had ik genoeg tijd om wat te weg-loggen. En gelachen met Pasula, Marcel, Rozebeer, William en Ray. Dan gaat de tijd gelukkig snel want de temperaturen in onze kamer liep alweer op tot tropische waarden.

Thuisgekomen even eten gekookt. Het werd “Roergebakken groenten met pittige gehaktballetjes in ketjapsaus en rijst”, het smaakte goed. Net nog even 2 afleveringen gekeken van “Sex and the City – seizoen 6”, en het ging er weer ouderwets ruig aan toe. Mijn god, wat zitten er toch heerlijke mannen in die serie en ze gaan nog bloot ook.

Zometeen duwen we nog een oud filmpje in de speler “What’s new Pussycat”. En voor de liefhebbers heb ik nog een foto van een varken met een prinses op de rug. Er schijnt behoorlijke vraag naar te zijn. De foto gaat naar de hoogste bieder. Tot morgen.

Verrassing

Het zou vandaag een rustdag voor ons worden. Je kent het wel, even een dagje helemaal niks doen. Lang uitslapen en lekker lui wezen. Maar we kwamen vanmorgen al vroeg ons bed uitgerold en het zonnetje lachte ons vrolijk tegemoet. Het beloofde een heerlijke dag te worden. Aanzien deze zondag de laatste stuiptrekkingen van de zomer tentoon spreidden en de zon zijn best deed de temperatuur lekker op te sturen besloot ik dat dit een dag werd die je niet over moest slaan. We trokken er dus op uit en prinses Pasula mocht ook mee. We hebben haar koninklijke telefoon (directe hotline) gebeld met de melding klaar te staan. Maar “direct klaarstaan” is een term die schijnbaar niet bij alle vrouwen in het woordenboek voorkomt. Toen wij een half uur later in Almere arriveerde voor het kasteeltje van prinses Pasula, was ze nog bezig met de koninklijke optutteling. Maar na een klein oponthoud van 10 minuten vertrokken wij. Het is altijd leuk om iemand te ontvoeren en niet te zeggen waar de reis heen gaat. Richting Utrecht, daarna richting Amersfoort, dan weer naar Ede en vervolgens Nijmegen. Hee, zouden we naar Rozebeer gaan? Ja hoor, we bleven de borden Nijmegen volgen… Pasula begon hem te knijpen toen we zeiden dat we een weblog-meeting in De Vlaamsche Pot hadden georganiseerd. Oei, was ze daar wel koninklijk voor gekleed? Haar nerts en kroontje lagen tenslotte nog thuis. Helaas, we reden Nijmegen voorbij en zwaaide bij de afrit nog naar Rozebeer. “Binnenkort komen we echt eens een keertje langs”. De weg vervolgde zich richting Venlo, woonplaats van loggers Jack en nog iemand… Zou daar de reis naar toe gaan? Nee, ons uitje had vandaag niets met webloggen te maken. Wij gingen dit keer naar “de kasteeltuinen van Arcen”. Altijd naartoe willen gaan, maar nooit aan toegekomen. Het weer werkte mee, het gezelschap was aangenaam en het fototoestel stond paraat.

Het was redelijk druk en er stonden voornamelijk Duitse auto’s op het parkeerterrein. Bij de kassa kreeg ik even een rolberoerte. Ze durfde maar liefst 11 euro per persoon te vragen om de tuinen te bezoeken, oh ja en drie euro voor het parkeren. Kassa! Eenmaal binnen ging Paula helemaal op tilt… “Oh, je kan een tourrit met een huifkar maken…” Ze sprong als een kind op en neer (Of zat er soms weer een wesp achter haar aan?) We besloten de huifkar even te laten voor wat het was en eerst door de tuinen te lopen en dan kijken of we nog tijd of zin hadden. Correctie: Eerst nog even een plaspauze inlassen en daarna even wat eten want het was al ver over twaalven. Wij liepen het restaurant in, maar de keuze was beperkt: Saucijzebroodje, soep, pasteitje of…. Pannenkoeken!!!!!!!!!!!!!!! Tja, dat laatste woord hoef je Paula en mij niet twee keer te zeggen. Wim trok zijn neus ervoor op en ging voor de soep en Paula en ik kregen een heerlijke pannenkoek voorgeschoteld. Met een vol buikje begonnen wij onze toer door de tuinen.

Het begon al goed: Het rosarium. Je kan mij geen groter plezier doen dan met rozen. Als een klein kind jubelde ik tussen de rozen en maakte als een gek foto’s. Daarna gingen we naar een prachtig dennenbos, het geheel zag er zo sprookjesachtig uit, heel mooi en mysterieus. Er liepen tamme herten die je zelfs kon voeren. Dat was een echt klusje voor Wim en een groot mannetjeshert met imponerend gewei kwam uit Wim’s hand eten. Heel ontroerend en prachtig om te zien. Eenmaal het dennen (of sparren of zo)bos uit stond daar een fleurig beeld van een dik varken van anderhalf meter lengte met twee kleine biggetjes. Wat zou het toch mooi zijn als ik een foto kon maken van Wim en Paula op de rug van mama-varken. Alleen Paula (ver onder de 1.70m) kwam niet op de gladde rug. Maar dankzij wat duw en trekwerk van Wim en mij zat ze eindelijk wijdbeens op de rug van het varken en klampte zich goed vast. Ze keek angstig om zich heen want er zat een wesp in de buurt. Na de foto wist Paula niet hoe snel ze van dat varken af moest komen want de wesp kwam nader. Nou je kon mij wegdragen… Wim en ik waren niet de enige die het vermakelijk vonden, want de ander bezoekers hadden zich omgedraaid en vonden Paula op het varken vermakelijker dan de herten en reeën.

Wij zijn de hele dag onder de pannen geweest en hebben echt heerlijk weer gehad. Prachtige bloemen en planten gezien, zelfs een aantal mooie dieren. Het was echt schitterend en we besloten dat deze dag het predikaat 10+ meekreeg en hoe kan je zo’n dag beter afsluiten dan met een heerlijk ambachtelijk Italiaans ijsje.

BBQ

Het gezelschap was gemêleerd. Jong, oud, man, vrouw, homo, hetero, dun, dik, groot en klein. Maar allen hadden een passie: Film. Vanavond hadden wij de eerst jaarlijkse DVD-home barbecue. Sinds enige tijd schrijf ik DVD-recensies voor DVD-home. De makers van deze site, Ferry en Nancy zijn sinds jaren ook vrienden van ons geworden. Dit jaar besloten ze een barbecue te houden voor alle medewerkers aan de site. Dus behalve Ferry, Nancy, Wim en ik, waren er ook drie andere recentstisten aanwezig, met of zonder partner. Het werd een gezellige boel.

Nancy had de pasta- en fruitsalade gemaakt en ik stond vanmorgen op mijn nuchtere maag al 3½ kilo aardappels te schillen voor de aardappelsalade. Kortom aan eten en drinken geen te kort en ook het gezelschap was aangenaam. Natuurlijk werd er veel over films gesproken en dan merk je dat er toch wel een verschil zit in smaak. Ik kijk het liefst naar kinder/tekefilms, tv-series, oude klassiekers en musicals, de ander is weer dol op arthouse en weer een ander doet de horror en rock en zo hebben we allemaal onze specialiteiten.

Ondertussen zijn we net terug (natuurlijk onder de muggenbulten) en ik ben bekaf en duik nu meteen naar mijn bedje. Slaap lekker en tot morgen.

Ik schreeuw het van de daken...

Als je mij vraagt wat mijn favoriete woord is, zal ik waarschijnlijk antwoorden met “Dinges”. Niet zo zeer omdat het makkelijk in de mond ligt of dat het zo mooi klinkt maar gewoon omdat het zo verdomd handig is. Ik heb namelijk een zwakke kant: Als ik moe ben kom ik amper uit mijn woorden of haal zelfs woorden door elkaar. Dan ben ik een verhaal aan het vertellen en dan kom ik gewoon niet op een woord, ach dan is Dinges een mooie oplossing. In gedachten zie ik het onderwerp helemaal voor mij of de naam van de persoon maar kan dan niet de link maken met het juiste woord. Heel vervelend. Van de week was het weer zo ver. Eenmaal per maand moet ik op mijn werk een introductieverhaaltje vertellen aan de nieuwe medewerkers over onze afdeling. Nu zit ik deze week niet lekker in mijn vel: grieperig, moe en wat down. Je kan dus wel voorstellen dat van die introductie weinig kwam. Het kwam er met horten en stoten uit en die nieuwen moeten wel gedacht hebben: wat een stuntel.

Het wordt pas echt vervelend als ik het ene woord denk en het andere woord zeg. Ik denk dan een heel normale zin gezegd te hebben maar merk dat mijn gesprekspartner mij heel raar aankijkt. Dan gaan de alarmbellen rinkelen en weet dat ik weer wat stoms gezegd hebt. Vooral namen en dagen haal ik dan heel makkelijk door elkaar.

Maar soms leiden dit soort spraakproblemen ook wel tot zeer pijnlijke momenten. Het volgende voorbeeld is mij altijd bijgebleven. Het was nog bij mijn vorige werkgever. Ik moest wat kopiëren en liep naar het kopieerapparaat Maar deze was al bezet. Een van de secretaresses stond een behoorlijke stapel papieren te kopiëren Het was een echte hittepetit, Zo’n deftige tante van achter in de 40, neus omhoog en voelde zich ver verheven boven het andere gepeupel. Ik zuchtte want ze zei dat dit zeker nog een kwartier ging duren. “Geen probleem” riep ik terug terwijl ik door de gang weer terug naar mijn kamer liep, “Geef maar een gil als je klaarkomt..” Toen ik besefte wat ik zei wist ik niet hoe snel ik met mijn rode kop naar mijn kamer terug moest rennen.

Waar bent U????

Vergelijk ik het trein reizen van 10 jaar geleden met nu dan merk je echt een groot verschil. In de tussengaande jaren hebben twee belangrijke zaken hun entree gemaakt in het treinreizen. Allereerst zijn daar de gratis krantjes Spits en Metro. Wanneer je ’s morgen de trein instapt zit bijna iedere reiziger op zijn eigen eilandje met een krant voor zijn snufferd. Metro, Metro, Metro, Spits, Metro, Spits, Spits en hier en daar een verdwaalde Telegraaf. Weg zijn de mensen die spontaan met je een gesprek aangaan. Voor de komst van deze bladen had je nog heel leuke contacten in de trein en was het af en toe echt gezellig.

Een andere spelbreker is “het mobieltje”. Bij tij en ontij zie je die krengen opduiken. Er zijn van die figuren die graag met hun nieuwe speeltje showen. Demonstratief nemen ze hun apparaat uit den broek, spelen er een beetje mee terwijl ze rondkijken of iedereen wel goed kan zien wat voor een kleine ze wel niet hebben. Want ja, de auto moet het liefst zo groot mogelijk, maar de mobiel zo compact als maar kan. Een enkeling gebruikt hun GSM als spelcomputer en mag je ongewild meegenieten van het heerlijke elektronische gepingel, nee dan kan je beter naar die onzinnige gesprekken luisteren die sommige mensen keihard in hun mobiel schreeuwen. De hele coupe kan meegenieten over wat de buurvrouw nu weer uitgespookt heeft en wat degene die dag beleefd heeft (meestal niet veel). En zo nu en wordt je getrakteerd op een aantal vette roddels over personen die je toch niet kent. Kijk de volgende keer maar eens in het rond in een overvolle trein. En wat zie je? Mensen die hun mobiel bewonderen, een SMS-duim oplopen van constant berichtjes versturen en ontvangen, mensen met hun wazige blik op oneindig voor zich uit zitten te praten (vroeger sloot je ze op, tegenwoordig krijgen ze een klein microfoontje waarin ze kunnen praten.)

Maar tegenwoordig vindt er een nieuwe rage plaats in de trein: “De Speurtocht”. Dat gaat ongeveer zo:
- (Irritant melodietje, meestal “Heb je even voor mij” van Franssie Bauer)
- Met Bert
- Waar ik ben?? Nou, hier…
- Ehhh.. even kijken. Voorin, in het eerste treinstel…
- Nee, ik zie je niet. Zwaai eens?
- Nee, ik zie je niet
- Nee, dat kan niet. Ik sta vooraan en jij bent er niet.
- Wacht nou… Blijf staan waar je bent, ik loop wel naar achteren.

En zo zie je regelmatig mensen voorbij lopen met een mobiel aan het oor, driftig op zoek naar hun gesprekspartner. Een ware speurtocht in de trein. Voorbij zijn de dagen dat je elkaar na afloop op het station tegenkwam. “Hee wat leuk, zat jij ook in de trein? Ik heb je helemaal niet gezien” Lang leve de GSM!!!

De Koddige Kijker

Waren jullie vroeger ook zo dol op strips? Ik weet het nog goed. Meisjes lazen de Tina met al die romantische strips en de jongens lazen de Eppo of Robbedoes. Dan waren er nog een aantal strips die door beiden gelezen werden zoals de Donald Duck. Dat waren dan de weekbladen, maar dan had je nog de echte strips zoals Trigië, Guust Flater, Kuifje, Lucky Luke en Suske en Wiske.

Vroeger, toen ik nog een klein Jefje was, gingen wij altijd op zaterdag naar mijn oma en dan kregen wij een kwartje. Ik wist precies wat ik met dat geld ging doen: op een drafje naar het einde van de straat waar de voddenman zat. Daar kon je voor 5 cent een Donald Duck kopen, dus ging ik altijd weer met 5 Duckies naar oma om vervolgens de hele middag met mijn neus in de strips te zitten. Later kwamen er ook nog andere strips bij zoals Spiderman, Superman en de X-mannen. Tijdens het overblijven op school verslond ik zelfs de Tina. Dat de andere jongens mij daarmee uitlachte kon mij niks schelen.

Nu na al die jaren zijn er eigenlijk nog maar twee strips die mij kunnen bekoren: Donald Duck en Suske en Wiske. Als ik naar de dokter of tandarts moet ga ik zelfs express wat eerder zodat ik lekker op mijn gemak de Donald Duck kan lezen. Dat sommige mensen me raar aankijken valt me geen eens op, ik zit helemaal in het verhaal en de laatste keer hoorde ik het niet eens dat ik naar binnen werd geroepen. Het verhaal was veel te leuk. Toen ik in 2001 hoorde dat er een film ging verschijnen van Suske en Wiske sprong ik bijna een gat in de lucht. Het stripverhaal “De Duistere Diamant” zou verfilmd worden, het duurde uiteindelijk tot 2004 dat hij verscheen. Van de week kreeg ik een DVD-exemplaar om te recenseren. Ik was dus helemaal in mijn sas. Gisterenavond zou ik hem lekker bekijken met Wim en Paula erbij, want ja… ook zij mochten genieten van Suske en Wiske. De film startte en ik zat helemaal klaar voor het heerlijke genieten. Nou, wat heb ik genoten!!! Niet dus! Wat een vieze tegenvaller, ik snap niet hoe iemand in staat is beroemde strip zo grondig naar de kl*te te helpen. Het zag eruit als een grote ongeïnspireerde klucht. Tante Sidonia zag eruit als een lelijke travestiet (ze wordt ook gespeeld door een man), Wiske heeft een behoorlijke bos hout voor haar deur terwijl ze in de strip echt geen borsten heeft en Lambik is zijn laatste 6 haren verloren. Bovendien werd er veel Vlaams gemurmeld zodat het geheel zeer slecht verstaanbaar is. Halverwege de film is Paula in slaap gesukkeld en ook Wim hield zijn ogen amper meer open. Terwijl de aftiteling over het scherm rolt zit ik gedesillusioneerd op de bank. Miljaar!!! zou Lambik zeggen, “Duizend bommen en granaten” zou kapitein Haddock geroepen hebben, “Kwekkwekkwekkwek” zou Donald boos snateren maar Jeffie kon er even geen woorden voor vinden.

Vloek of zegen?

Ik hou van winkelen. Het liefste doe ik het elke dag en dan heb ik het niet over kledingwinkels of DVD-zaken. Nee, gewoon lekker winkelen in de supermarkt. Tot voor kort deed ik namelijk de boodschappen. Heerlijk vond ik dat, lekker snuffelen in de schappen die ik stuk voor stuk inspecteerde of er nog nieuwe producten tussen stonden. Tja, een mens moet tenslotte alles proberen he. Meestal deed ik de boodschappen elke dag na het werk en dat moet je niet doen. Want elk lekker product belandde in mijn winkelwagentje Als Wim af en toe mee was zag ik hem alweer met zijn hoofd schudden… Nieuwe soort sla-dressing, hee een nieuw toetje… Die magnetron-frikandellen zijn wel heel handig. Jammie, lekker Ben & Jerry ijs. Hoppa, Jeffie gooide alles wel in het karretje. Bij de kassa was het altijd even slikken als de kassier het eindbedrag noemde. Thuisgekomen moest ik natuurlijk de boodschappen opruimen. Op een gegeven moment had ik geen ruimte meer in de kastjes die uitpuilde van de Honig-mixen, pasta’s, Knorr Wereldmixen, potten chicken-tonight en ander halfproducten. Dit ging zo niet langer. Deze winkel-hobby liep uit de hand.

De oplossing lag voor de hand. Wim werkt namelijk in een supermarkt. We besloten dus dat ik een boodschappenlijstje zou maken voor de hele week. Ik maak nu dus een menu voor de hele week, een mooi uitgebalanceerd menu met afwisselend appies/groenten, pasta en rijst. En Wim haalt vervolgens de boodschappen van zijn werk mee. En inderdaad, het scheelt. Er komt weer genoeg ruimte in de kast en bovendien scheelt het behoorlijk wat geld. Helemaal zonder winkelen kan ik niet dus op de zaterdag haal ik in ieder geval zelf het eten voor het weekend, ga lekker de markt over voor verse groenten en fruit, brood en voor de zaterdagavond wat lekkere nootjes.

Ja wel handig, een man die in een supermarkt werkt. Maar ik weet nu niet of het een zegen of een vloek is. Waarschijnlijk een vloek voor mijn koopdrift maar een zegen voor onze portemonnee.

P.S.: Volgens ons week-menu eten we vanavond tomaten-mozarella salade met krieltjes en een kip cordon bleu.

It’s a small world

De maandag is toch een van de minst leuke dagen. Na twee daagje’s lekker uitslapen en lummelen gaat de wekker weer om 6 uur en mag je 8 uur lang je baas verblijden met je aanwezigheid. Zo’n eerste werkdag lijkt altijd dubbel te tellen, vooral als je nog twee weken vakantie in het vooruitzicht hebt. Ik ben de dagen al aan het aftellen. Het worden twee weekjes heerlijk niks doen met hier en daar een leuk uitstapje. Maar de klapper is toch wel het laatste weekend van de vakantie. Dan gaan Wim en ik met Paula en Gerard een lang weekend naar Disneyland Paris. En man oh man, wat heb ik er al zin in. Ja, dat was een leuke verrassing. Afgelopen juni werd ik 40 jaar (ssstttt, niet verder vertellen hoor) en groot was de verrassing toen Wim en ik een reis naar Disneyland Paris aangeboden kregen omdat we beiden 40 waren geworden, ik dit jaar en Wim 2 jaar geleden. Tja, wat zeg je dan??? Nou, dank je wel was wel het minste. Voor Paula en Gerard word het de eerste keer maar Wim en ik zijn er al 3x geweest.

De eerste keer was al een tijdje geleden, toen nog met een aantal vrienden van Radio Lelystad. Eigenlijk was dat een weekendje Parijs met een dag Disneyland Paris, maar we waren meteen verslaafd. Het tweede bezoek was met een handicap, vlak voor we zouden gaan kreeg Wim op zijn werk een bezem op zijn kop. Die viel 2 meter naar beneden, vraag me niet hoe hij dat voor elkaar kreeg. Maar het gevolg was wel een hersenschudding. Het ging wel weer toen we in Disneyland waren maar een achtbaan of andere attracties zaten er niet in. De derde keer ging we met mijn familie. We hadden 2 huisjes op kamp Davy Crockett gereserveerd, maar vlak voor onze afreis werd dat hele bungalowpark vernield door een zware storm en er vielen zelfs een aantal doden. De service van Disney was geweldig en wij kregen een aantal kamer in het een na duurste hotel van het park zonder bijbetaling… Heerlijk!!!

En nu gaan we dus over 3 a 4 weken weer terug. In de tussentijd is er weer een park onderdeel bijgebouwd en bovendien hebben we nu een digitale camera dus wordt er heel wat afgeklikt. Nu ik er over schrijf begin ik steeds meer zin te krijgen… Dit keer hoop ik echt Donald Duck tegen te komen, onze favoriete figuur. Ondertussen weet heel onze familie al dat we Disney gek zijn. We hebben (bijna) alle Disney DVD’s, gaan regelmatig naar Disneyland Paris en ook een tripje naar DisneyWorld zit er nog wel in. Toen Wim en ik twee jaar gingen trouwen kwam Disney natuurlijk ook ten sprake. Op onze bruiloft hadden de kleine neefjes en nichtjes een dansje ingestudeerd met Disney-maskers op. Bij thuiskomst bleek dat ze onze tuin hadden omgetoverd in een echte Disneytuin (bovendien lagen er 150 dikke telefoonboeken achter de voordeur die door de brievenbus naar binnen waren gegooid maar dat is een ander verhaal).

Trauma’s, trauma’s, trauma’s

Vandaag was de dag dat ik mijn jeugdtrauma’s onder ogen zou komen. Nee, schrik niet. Het is geen wereldschokkend trauma, maar één woord staat diep in mijn herinneringen gegrift, een woord die de koude rillingen over mijn rug doen lopen. En dat woord is… Hoenderloo. Hoenderloo, een pittoresk dorpje midden in de bossen van de Veluwe. Wie kan daar nu een hekel aan hebben? nou ik! Het was 32 jaar geleden dat ik er voor het laatst ben geweest. En nu keerde ik weder.

Vroeger gingen we nooit op vakantie, het buitenland had ik nog nooit gezien en Amsterdam ontvluchtte wij zelden. Misschien hielden mij ouders niet van vakanties of hadden ze er geen geld voor. Dit alles veranderde in 1972. Want, jawel wij gingen met een bungalowtent op vakantie. Op de camping in Hoenderloo om precies te zijn. En oh joepie, joepie wat had Jeffie een plezier daar. Wij hebben maar liefst 2 jaar daar op de camping gestaan. Samen met mijn oom en tante die naast ons een tent hadden. Al snel kwam ik erachter dat kamperen echt niks voor mij is. Ten eerste viel ons meteen op dat Hoenderloo een ander woord was voor “stadje waar het altijd regende”. De regen kwam met bakken uit de lucht vallen zodat wij bijna altijd in de tent moesten blijven of we mochten naar de camping naast de onze waar een aantal flipperkasten en andere spelletjes stonden. Maar van het zwembad, dat onze camping had, hadden wij amper tot geen gebruik kunnen maken omdat je buiten het zwembad natter werd dan in het zwembad. ’s Nachts sliep je in klamme slaapzakken op een luchtbedje en ook toen was ik al constant bang dat er een of ander eng beest in mijn slaapzak was gekropen. Overdag leefde we op boterhammen met campingboter uit die blikken en daar dik bebogeen op. ’s Avonds probeerde mijn moeder nog een prakje te maken op zo’n gasstelletje. Douchen moest je in die enge ruimtes waar je een muntje in moest gooien voor heet water en dan snel douchen want voor je het wist stond je te bibberen onder een koude waterstraal.

Twee dingen zijn me nog goed bijgebleven uit Hoenderloo, het zijn ook de verhalen die nog steeds de familie doorgaan. Laat ik ze dan maar voorblijven en ze zelf maar vertellen dan hebben we dat alvast gehad. Toen wij gingen kamperen namen mijn ouders een chemisch toiletje mee, spiksplinternieuw en nog nooit gebruik maar daar zou snel verandering in komen want ik voelde een behoorlijke kramp op komen. Dus de kleine Jeffie mocht achter een zeiltje zijn behoefte doen op het chemisch toilet. Nou ja, je kan wel raden wat er dus gebeurde, de lucht in de tent was ineens zeer bedrukt en rook niet echt meer naar viooltjes. Mijn moeder probeerde het product van die vieze lucht te doden met een chemisch oplosmiddeltje, maar wat ze ook probeerde, mijn drolletje bleek bestand tegen de heftigste chemische troep. De volgende dag bleek hij nog steeds vrolijk te drijven in het blauw chemisch vocht. Het chemisch toilet werd dus nooit meer gebruikt en vanaf die tijd moesten wij dus door de noodweer naar de toiletten rennen met een closetrol onder de arm. De toekijkende medekampeerders wisten dus precies wat je ging doen. Je schaamde je rot.

Het tweede wat mij nog is bij gebleven was het tweede jaar dat we op de camping stonden. Er waren die zomer veel voetbalwedstrijden die mijn vader graag wou zien, dus had hij voor veel geld een klein tv’tje gekocht zodat hij geen wedstrijd hoefde te midden. De auto werd uitgepakt, de tv werd midden in de tent op de grond gezet. Jeffie zag de TV niet, struikelde er over en belande met zijn kont boven op de TV! Kapot….. Mijn vader zou een moord doen voor voetbal. Een moord!!! Ik slikte en maakte dat ik uit de voeten kwam en ben een paar uur (natuurlijk in de stromende regen) weggebleven. Uiteindelijk is het toch wel goed afgelopen want hey! Ik leef nog.

Nee, ik heb het niet zo op Hoenderloo, maar vandaag dus toch een kijkje genomen of het nog steeds zo erg is als in mijn herinnering. De camping was zo gevonden, ook kon ik zo nog de weg op de camping terug vinden naar vwaar we gestaan hadden. Maar er stond geen tent of kip-caravan meer op de kaping. Alles had ruimte gemaakt voor stacaravans en bungalowhuisjes. Alles onder de noemer van groot, groter, grootst. Door de een werden we met een schuin oog bekeken en door de ander hartelijk begroet, maar een ding wist ik zeker. Ik wil nooit meer op de camping! En al helemaal niet meer in Hoenderloo. Was het vroeger nog een rustiek plaatsje, nu stikte het van de toeristen en er ontstond zelfs een ware file in Hoenderloo.

Gelukkig kwamen we op de terugweg langs de Leemsterheide waar we prachtige foto’s van gemaakt hebben, hebben Wim, Paula en ik poffertjes en een ijsje gegeten en al snel waren de oude fantomen uit het verleden begraven en hebben nu een plekje gekregen, maar wat belangrijker was: Het was die dag droog in Hoenderloo.

Hocus pocus, en weg issie…

Stel je voor… Je bent lekker aan het winkelen, bij de IKEA. Je hebt allerlei artikelen gekocht met van die leuke Zweedse namen en natuurlijk van die heerlijke Zweeds gehaktballetjes gegeten, kom je buiten wil je je aankopen in de auto liggen… Auto weg, gestolen…

Gelukkig is dit ons niet overkomen, maar mijn zwager wel toen hij afgelopen woensdag bij de IKEA in Duiven was. Waarschijnlijk komt de auto, een Volkswagen T4 nooit meer boven en bevindt zich allang in Oost-Europa. Het schijnt wel meer te gebeuren op die parkeerplaats van de IKEA en de voorkeur gaat voornamelijk uit naar grote bestelbusjes. Ze hebben een berichtje geschreven die hier te vinden is. Gelukkig dekt de verzekering wel de diefstal (dagwaarde) maar het is toch behoorlijk schrikken als zoiets je overkomt. Bovendien moet je dan ook maar weer van Duiven (bij Arnhem) naar Franeker zien te komen zonder auto. Wij wensen ze veel sterkte.

White Christmas

Dat het nog midden zomer is kan mij niks schelen, ik heb zin in de feestdagen. Nu ben ik toch al niet zo’n liefhebber van de zomer, maar mijn gedachten gaan al uit naar december. Zeg nu eerlijk. Het is toch heerlijk: Lekker vroeg donker, sfeerrijke feestversieringen in de stad, in de woonkamers staan de kerstbomen te pronken en sommige huizen zijn versierd met honderden lichtjes. Buiten is het koud en guur, het liefst met een flinke sneeuwbui. En als je thuis komt kan je met een lekkere beker warme chocomelk op de bank kruipen. De mensen zijn in hun sas en de treinen zijn gevuld met volk die een veel te groot kerstpakket onder hun armen dragen. Overal klinkt gezellige kerstmuziek en natuurlijk de geijkte kerstmarkten afstruinen onder het genot van warme gluhwein, geschonken in een ordinair plastic of papieren bekertje. En het duurt nog geen twee maanden of de eerste tuincentra zijn omgetoverd in prachtige kerstcentra met rijen vol ballen in alle kleuren en andere kerstprullaria. Je moet er dan ook vroeg bij zijn of alle mooie dingen zijn al uitverkocht.

Hmmmm, december… Ik wou dat het al zover was. De buren zullen mij wel voor gek verklaren want terwijl de mussen zomers nog dood van het dak vallen van de hitte, draai ik thuis al kerstnummers: O holy night, White Christmas, Mary’s boy child, Last Christmas. Ze passeren allemaal de revue. Ondertussen ben ik met de voorbereidingen voor de feestdagen bezig. Heerlijk vindt ik dat: wie nodigen wij uit voor welke dagen (Sinterklaas, kerst en oudjaar) en natuurlijk: wat ga ik koken? Met Kerst laat ik mij helemaal gaan op culinair gebied. Een uitgebreide zes gangen menu met alles erop en eraan en veel lekkere hapjes tussendoor. Al in augustus/september begint het te kriebelen en pluis ik allerlei kookboeken en sites uit op zoek naar lekkere recepten en goede suggesties. Terwijl ik mij met het culinaire bezig houdt zorgt Wim voor de aankleding, hij kan de mooiste bloemstukken maken en rond de feestdagen is ons huis gevuld met de prachtigste kerststukken. Ik ben blij dat Wim net zo gek is op de feestdagen als ik hoewel hij de kerstmuziek die ik nu draai wel wat overdreven vindt.

Ben ik nu de enige gek die daarna verlangt of zijn er nog meer die stiekem al verlangen naar de feestdagen met een dik pak sneeuw voor de deur?