Fly away

Het is vakantietijd en dat is te merken. Elke dag bij het instappen van de trein struikel je bijna over al die hutkoffers en de bijbehorende vakantiegangers. Vanmorgen was het weer eens zover. Ik zat rustig mijn krant te lezen toen ze instapten: Vader, moeder en 3 kinderen, begeleidt door oma en opa die het gezinnetje zouden uitzwaaien. Maar liefst 4 grote koffers, twee kleine en wat handbagage werden de trein met veel pijn en moeite ingesjouwd. Ik sloeg het tafereel half verschuilend achter mijn krant gade. De vader was het type bierbuik met een te kort t-shirt, ontevreden gezicht en duidelijk de baas in huis. Moeder daarentegen was mager, met een vaal en lang gezicht en ging gekleed in een eng jurkje met bloemetjesmotief. De 3 jengelende kinderen waren het type dat met gemak het bloed onder je nagels vandaan kon halen. Oma en opa waren het stille type. Moeder begon de koffers al naar de klapstoeltjes op het balkon te sjouwen. De man keek niet op of om, pakte een koffer en stond al halverwege de trap.
"Jan, zullen we de koffers hier zetten?" piepte de vrouw.
Woest keek Jan om. "Dan hebben wij er geen overzicht op" bromde hij.
Het was duidelijk dat hij niet bij de koffers wou gaan zitten, hij had een duur kaartje naar Schiphol gekocht en nam duidelijk geen genoegen met "slechts" een klapstoeltje.
Hij kwam met de koffer weer terug.
"Dan moet we naar hiernaast" klonk het zo hard dat iedereen het kon verstaan.
"Maar waarom nou?"
"Je moet luisteren wat ik zeg. We moeten naar hiernaast. Pak verdomme die koffers op." snauwde Jan haar toe.
"Je hoeft me niet zo af te bekken hoor", stribbelde ze nog een beetje tegen en het gezelschap verdween naar de aangrenzende wagon. Mijn aandacht was weer terug bij mijn krantje.

Maar 2 minuten later stonden ze weer op "mijn" balkon. Blijkbaar had Jan zich vergist want zijn gezicht stond op onweer en op het gezicht van de vrouw zag ik een verborgen lachje. Maar Jan was niet van plan om op het balkon plaats te nemen en sjouwde alle koffers naar boven. Asociaal als hij was werden ze geparkeerd op 2 banken omdat er in het gangpad onvoldoende ruimte was. "Zal je dat nou wel doen, Jan", vroeg de vrouw voorzichtig. Jan hield zijn mond. Toen deed ook opa een duit in het zakje. "Je krijgt nooit op tijd al die koffers uit de trein op Schiphol." Jan perste zijn lippen op elkaar terwijl hij de laatste tas naar boven droeg. Hij moest en zou een goede zitplaats hebben en fuck de rest. Opa en oma nam afscheid van het gezinnetje. "Doen jullie de groeten in Canada?" "Ja ma, dat zullen we doen"…

Het was vlak voor station Weesp toen ik Jan weer langs zag lopen met een koffer. Hij liep richting klapstoeltjes op het balkon. Nu waren de krukjes allemaal bezet, maar hij sommeerde een vrouw om weg omdat hij daar met de koffers moest zitten. De dame ging ook nog zonder enige vorm van commentaar. Al snel bleek waarom Jan van gedachten was gewisseld. De conductrice had hem verteld de koffers op het balkon te plaatsen. Ik genoot, koffer na koffer werd weer naar het balkon gesleept. Het luie zweet parelde het zwijn van zijn voorhoofd. Daar zat Jan dan alleen op zijn klapstoeltje, omgeven door koffers. Zijn gezicht stond op onweer. Uiterlijk lachte ik hem vriendelijk toe, maar van binnen lachte ik hem hard uit. Ik wist dat zijn vrouw nu even rust had en zich kon voorbereiden op een paar zware uren, opgesloten in het vliegtuig naast Jan.