Vanmorgen vloog ze nog

Vanmorgen zat ik weer helemaal in mijn oude stramien van slapen, werken, vanavond weer naar huis gaan, eten, slapen… etc. Nog een weekje en dan heb ik gelukkig een weekje vakantie.
 
Met een slaperig hoofd pakte ik een van de laatste Metro’s uit de bak. Ik moest een beetje doorlopen want ik was wat aan de late kant en had nog anderhalf minuut voor de trein zijn fluitsignaal zou geven en van Station Lelystad zou vertrekken. Ik settelde mij op mijn favoriete plekje, het klapstoeltje op de bovenste verdieping van de dubbeldekker. De Metro was vandaag vrij dun en stond bovendien gevuld met flutnieuws dus die had ik binnen no-time aan de kant gelegd.
 
Ik tuurde wat naar buiten en mijn gedachten vlogen alle kanten op. Plotseling viel het mij op, er zaten verfspetters op het raam. Mooie donkerrode verf… Maar het duurde even voor het kwartje viel. Dit was geen verf, aan de kleur en het patroon van de spetters te zien moest dit opgedroogd bloed zijn. Waar kwam dit vandaan? Dit was zeker niet van een zelfmoord-konijn dat een aanloopje nam, hoog met de trein in aanraking kwam en er van mijnheertje Langoor niets meer overbleef van een bloedvlek en dwarrelende pluisjes. Nee, dat kon het niet zijn. Het moest een vogel zijn geweest. "Vanmorgen vloog ze nog", was het eerst wat er bij mij opkwam. Het was vast een jong vogeltje geweest, nog maar net een paar dagen uit het nest. "pas je goed op met oversteken", had mama Vogel nog getjilpt. "Ja mam" tjilpte het jong verveeld terug. U weet hoe het gaat. "Zoals de ouders zongen, zo piepen de jongen" gaat helaas niet op voor uitvliegend kroost. De jonge Vogel vloog heerlijk door het open land, over akkers, langs wegen, langs het spoor, langs…. Flatsj.. Tegen het gevaarte dat met 140 km/sec. voorbij zoefde. Veel zal hij er niet van gevoeld hebben en het rood van zijn bloed vermengde zich met het hippe geel en blauw van de trein… Vanmorgen vloog ze nog! Ja, de trein is een wreed vervoersmiddel.