EHBO

Wat is mijn man toch een echte bikkel. Gisteren was de zwaarste dag van de Strand Zesdaagse en ik had er een hard hoofd in of Wim die zou redden. De dag ervoor waren we namelijk even bij hem geweest en hij zat onder de beten op zijn benen, een tekenbeet in zijn zij, tenen onder de blaren en pleisters en bovendien een dikke bloedblaar onder zijn zool. In gedachten was ik gisteren constant bij hem en heb hem ook een paar keer gebeld maar mijnheer liet zich niet kennen en als een bikkel heeft hij gisterenmiddag Velsen bereikt, de derde stop. Dus om een uurtje of acht besloot ik hem nog even te bellen, maar toen kreeg ik Jacob aan de telefoon. Wim lag nog op de tafel bij de EHBO en het zou nog wel even duren. Wim zou wel bellen als hij terug bij de tent was. Dat duurde nog even. Wat was nu het geval? Wim en Jacob gingen naar de EHBO omdat ze toch wel wat blaren erbij hadden. Bij Jacob ging alles goed, maar Wim zou Wim niet zijn als hij weer wat aparts had. Wat was er gebeurd? De dag ervoor had de EHBO een aantal blaren geprikt, waaronder twee op zijn kleine teen. Pleister erover en klaar was Kees… ehhh Wim. Maar gisteren moest die pleister er weer af. Nu was er onder de blaar weer een nieuwe blaar verschenen en met het verwijderen van de pleister ging er ook een heel stuk vel van Wim mee. Gevolg? Een open plek zonder vel. Auw, mijn maag draaide om toen ik het hoorde. Bovendien bleek Wim op de vreemdste plekken blaren te hebben. Voordat ik rare dingen kon denken, klonk het aan de andere kant: “Op mijn voeten dan he”. Alsof hij mijn gedachten kon raden. Uiteindelijk heeft Wim meer dan een uur op de pijnbank van de EHBO gelegen want zijn hele voet moest worden ingetapet met speciaal spul wat de dames van de EHBO moesten zoeken. Verder was het heel gezellig, Wim  lag naast een andere vrouw en de twee hadden de grootste lol. Tja… Je moet toch wat als je gepijnigd wordt.

Vanmorgen om half acht werd ik al door Wim wakker gebeld. Ze waren dit keer al vroeg vertrokken. Ze liepen nu door Beverwijk (Even zwaaien Jelly…) en hoewel Wim vol goede moed begonnen is aan de toch naar Egmond aan Zee, merk ik toch aan hem dat hij het moeilijk heeft. Gelukkig ga ik vanavond even naar hem toe. Schone sokjes en broodjes brengen en om de jongens even op te beuren. Ineens wil ik dat het zaterdag is en deze vrijwillige martelgang voor hem is afgelopen.