Terug naar de kust

Oh nee he, ik hoor het jullie al denken. Alweer een log die in het teken staat van de Strand Zesdaagse. Ja jongens (en meisjes), ik kan er niks aan doen maar deze week heb ik een innige relatie met de kust. Gisteren was het weer tijd om bij Wim op bezoek te gaan. Ze zouden hun tentje opslaan in Egmond aan Zee. Dat is dichtbij waar Jelly woont, dus Jelly gebeld of ze zin had om mee te gaan. Daar had ze wel oren naar. Dus om half vier richting Jelly vertrokken. Ik zou even bij haar in de buurt boodschappen doen want Wim had gevraagd om broodjes en nieuw beltegoed. Bij de Albert Heyn moest ik trouwens de colporteurs van Tele2 nog van mij afslaan. Er kwam namelijk iemand vriendelijk lachend op mij af. En in mijn hoofd begonnen allerlei raders in werking te treden. “Wie was die man?” “Ken ik hem?” “Misschien een oude collega?” “Hij ziet eruit als iemand van de bewaker.” “Waarom komt die nu vriendelijk lachend op mij af?” Pas toen hij vroeg of ik al via Tele2 belde, kon ik gerust ademhalen. Ik werd niet dement en de goede man kon ik ook niet. “Ik bel al via Tele2” (Ik bel echt via Tele2) riep ik opgewekt, ervan overtuigend dat daar mee de kous af was. Mis. Want dit soort colporteurs laat zich niet makkelijk afschepen: “Maar belt u ook mobiel al via Tele2?”. Shit, die was ik even vergeten. Iets uit het veld geslagen stamelde ik “Nee” en begon mijn pas te versnellen. Achter mij hoorde ik hem nog proberen “Ja maar dan krijgt u een gratis mobiel en…” “Sorry geen intresse” zei ik en maakte mij uit de voeten. Daar was ik weer goed vanaf gekomen. Sinds kort durf ik nee te verkopen, maar heb daar soms nog moeite mee. Maar ik was trots op mijzelf dat ik de test heb doorstaan. Tijd om naar Jelly te gaan.

Jelly woont aan de rand van het winkelcentrum en schuin tegenover de Aldi. Ik zag haar op het balkon al lekker genieten van de zon en een boek. Ze zag mij en wilde al naar beneden lopen om de deur te openen. “Wacht maar even, ik moet nog even naar de Aldi” riep ik haar toe en dook de Aldi in. Dom dom Jefje, je weet toch dat de Aldi het woord “even” niet kent. Ik had slechts die blauwe flesjes met isotone dorstlessers light en een pakje cheddar-kaas nodig. Maar toen ik bij de kassa kwam sloeg de schrik om mijn hart. Slechts een kassa was geopend en er stond een enorme rij te wachten. Er zat dus niks anders op dan aan te sluiten. Achter de kassa zat een wat asociale type met lang haar. Ze zat er duidelijk niet voor haar lol, dat was duidelijk aan haar gezicht te zien. Ook haalde ze tergend langzaam de producten over de scanner. Waar is de tijd gebleven dat er van die snelle kassiers achter de kassa bij de Aldi zaten, die razend snel de productcode’s intypte? Ik stond dus al een kwartier in de rij en was nog niet aan de beurt. Ik keek achter mij en zag dat de rij nog verder gegroeid was. De dame achter mij werd ongeduldig en sprak een medewerkerster aan die langs liep. “Kan er misschien nog een kassa open?” “Nee, wij gaan eten” klonk het antwoord gepikeerd. Kortom, na ruim 20 minuten wachten stond ik eindelijk weer buiten.

Het bezoek bij Jelly werd dus automatisch een bliksembezoekje. Ze had heerlijke taco’s met een lekkere salade gemaakt, dus voldaan met een vol buikje vertrokken wij naar Egmond aan Zee. We reden er in een keer naartoe want je hoeft alleen maar het spoor van de lopers te volgen en voilla… Maar dan is het nog een opgave om Wim en Jacob te vinden in zo’n groot tentenkamp. Lang leve de GSM. Even was er nog verwarring over de plek waar wij stonden. Maar toen zag ik ze in de verte al zwaaien. Ze hadden net hun eten gehaald en waren op de terugweg naar hun tent. Jelly en ik erachter aan. Natuurlijk was het weer slalommen en oppassen voor de scheerlijnen. Bij de tent keken wij toe hoe de heren lekker van hun avondeten genoten: Bloemkool met een papje, aardappeltjes, 2 saucijsjes en een appel toe. Het zag er goed uit. Terwijl Wim lekker van zijn eten smikkelde had ik tijd om hem eens goed te observeren. (Jef gaat in verliefdheids-modus….) Wat zag hij er heerlijk uit… Zijn huid was mooi gebruind en zijn blauw-groene ogen glinsterde. Hij was wat kilootjes afgevallen en had een lekker strakke kaaklijn met daarop een baard van 1 – 2 dagen. Het was dat we daar niet alleen waren anders had ik hem meteen besprongen. Natuurlijk kregen we de verhalen van de dag te horen. Het bleek dat Jacob en Wim veel te fanatiek liepen, zonder veel te rusten en alleen hun brood in de duinen of op een zanheuveltje aten. Pas gisteren kwamen ze erachter dat de rest onderweg af en toe stopte in strandtentjes. Dat hebben ze toen ook maar gedaan. Wim had gisteren wat moeite om in het looptempo te komen. Vindt je het gek als je voeten helemaal zijn ingetaped. Maar goed, ze hebben weer een dag overwonnen. Jacob haalde mij nog even apart en op samenzweerderig toon vertelde hij dat ik op moest passen en dat ik concurrentie had. Ik keek een beetje rond en zag inderdaad genoeg lekkers rond lopen. Maar al snel bleek dat Jacob het had over de EHBO-medewerkerster waar Wim een innige relatie mee had gekweekt. Uren zat hij daar binnen, zogenaamd om zijn blaren door te laten prikken. Maar ondertussen konden de twee het zeer goed vinden en hij heeft zelfs thee voor haar gehaald. Zou het kunnen? Is Wim genezen? Is een EHBO-zustertje met een blarenprikken het medicijn tegen homofilie? Hahaha, ik dacht het niet. Zou de wereld van de blarenprikster instorten als ze erachter komt dat Wim homo is? Ik gedachte zie ik haar al huilend van het terrein afrennen. Haar wereld zou instorten… Wim doet er trouwens verstandig aan haar het nieuws pas op de laatste dag te vertellen, zo’n EHBO-ster met priknaald kan gevaarlijk zijn. Want er zijn veel pijnlijke plekken waar die naald kan belanden.

Wij zijn nog even mee geweest naar de kantine, koffie gehaald en even terug naar de tent om een paar foto’s te maken. Wim en Jelly spraken af dat Jelly misschien het laatste stuk van Callantsoog naar Den Helder zou meelopen als ze tenminste op tijd daar kon zijn. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid nemen is altijd moeilijk, vooral als je wegrijdt en in je spiegel Wim en Jacob steeds kleiner ziet worden. Gelukkig heb ik hem morgen weer thuis. Ik ben alleen bang dat hij thuis geen stap meer kan en wil verzetten want zijn voeten zitten helemaal in de tape. Ach, dan kan ik hem lekker het weekend vertroetelen. Kopje koffie, krantje en pantoffeltjes, lekker truttig.